Bugün yine öğrendim ki büyüyemiyorum. 24 yaşında koskocaman yüksek lisans yapan bir bireyim. Lakin nerede çocuksu şeyler görsem içim eriyor. Hemen alma ihtiyacı hissediyorum. İşime yarar mı diye bakmadan üstelik.
Artık etrafım bile o kadar alışık ki bu duruma babam elinde yarım metre (abartmıyorum) çikolatayla eve geldi. Üstelik ben de bugün çok cici ojeler gördüm ve tabiki de aldım. Bilgisayarım yanımda olmadığı için blog yazılarımı önce deftere yazayım diye bir de minik ama çok şirin bir defter kattım market sepetime.
Aaa tabi ki bitmedi. Gördüğüm renkli keçeli kalemleri de aynı Fırat gibi "bişiy yaparım ki ben bunla" mantığıyla attım defterin yanına. Aşağıdaki güzel görüntü hepsinin toplamı.
Ee şimdi kim büyümek ister ki? Sanırım benlik bir durum değil büyük hissetmek. Siz de beni iyice umursamaz, şımarık bir kız çocuğu sanmayın olur mu? Yaşamın gereklerinin ve sorumluluklarımın farkındayım. Merak etmeyin hepsini de yerine getirebiliyorum ama içimdeki çocuğu da çok seviyorum. Beni ben yapanlardan. Sizi siz yapanlar ne acaba?
İçinde ki çocuk hep daim olsun canım sevgiler...
YanıtlaSilTeşekkürler hepimizin. :)
SilNohut kafa gibi bazen bende gördüğüm ufak tefek şeylerle, bir şeyler yapmaya hevesleniyorum. Ne kadar sert görünmeye, olgun olmaya (tabi hayat sözde böyle olmayı gerektiriyor) çalışsak da, emin olun hepimizin için bir nohut kafa var :) Pek söylemeyiz ama, bizlerde oje türünden olmasa da o derece küçük şeylerden mutlu oluyoruz. Ama belli etmeyiz ona göre :)
YanıtlaSilNe demişler insan dediğin şey her yaşta çocuk yönü olandır. Hal böyleyken kaçmakta imkansız olsa gerek. :)
SilHah işte sırf bu konuya yorum yapabilmek için seninle iletişime geçmiştim. Ama ne yazacaktım? Çok zaman geçti unutum :) Şimdi yazıyı en baştan tekrar okudum ve yine etkilendim. Umarım sen hiç büyümezsin ya böyle çok tatlı yazıyorsun. :)
YanıtlaSilOlsun her yorum değerlidir sonuçta. Bir bünyeden çıkıyor itina ile. Teşekkür ederim. :)
Sil